ABRIKOZENSCHUIM een bijna vergeten nagerecht

Vroeger werd er bij ons thuis vaak een nagerecht gemaakt als de warme maaltijd na een uitgebreide maaltijd-soep compleet gemaakt moest worden.

Als er geen oud brood meer was om een broodpudding te maken, waren er altijd een paar alternatieve gerechten daarvoor. Gedroogde vruchten waren bij ons thuis daarvoor erg geliefd: tutti frutti, pruimen, appeltjes en abrikozen.

Soms werden ook boerenjongens of meisjes tot een toetje verwerkt, maar die werden alleen in het weekend gebruikt.

De gedroogde abrikozen waren bij ons als snoep tussendoor erg geliefd, waarbij wij veronderstelden dat niemand het door had dat we regelmatig een abrikoos mee pikten. Tot op een dag mij gevraagd werd uit de voorraad op de zolder een nieuwe zak abrikozen te halen, want die zak in de provisiekast zouden wij waarschijnlijk al bijna leeg hebben gegeten.

Of wilden we alleen schuim als nagerecht, werd er bij gezegd. Ondanks dit moment met het vervelende gevoel betrapt te zijn, smaakte de abrikozenschuim die avond nog steeds erg lekker.

ABRIKOZENSCHUIM

Nodig:

200 gram gedroogde abrikozen
Wat boter
Amandelschaafsel ( 50 gram of zo)
1 theelepel gemalen kaneel
4 eiwitten
50 gram gele basterdsuiker
1/5 liter zure room
Echte vanillesuiker
Snufje zout

De abrikozen werden in de ochtend gewassen ( en ontpit) en met wat oude thee die over was een uur of wat in de week gezet. Na de middag werden de abrikozen in het weekwater aan de kook gebracht. Volgens mij werd er vaak citroenrasp bij gevoegd ( en een pit of zes van de abrikozen in een doekje gebonden).

Als bijna alle vocht was ingekookt en de abrikozen erg zacht waren, werd het zakje met pitten er uit gewist en de abrikozen door een draaizeef tot een puree vermalen.

Als deze puree koud was, werd het gemengd met de helft van de amandelschaafsel en de suiker ( en een paar korrels zout).

In een kom die met een citroenstukje was gewreven, werden de eiwitten met de rest van de suiker en weer een paar korrels zout zeer stijf geklopt.

Een ovenschaaltje ( met rood email) werd ingesmeerd met bijna vloeibare boter en bestrooid met de kruimels van een fijngeknepen beschuit.

Het abrikozenmengsel werd voorzichtig door het stijve eiwit geslagen en dan in het schaaltje geschoven. De bovenkant werd met de rest van het amandelschaafsel bestrooid en er werden nog wat zeer kleine stukjes boter op gelegd.

Het schaaltje werd in de al warme oven geschoven, 160 °C is wel genoeg. Dus in een afkoelende oven ging dat prima. Na een klein half uur waren de amandeltjes bovenop goudgeel en de schotel lekker warm. Maar het mengsel bleef behoorlijk lang warm. Dus het kon rustig in een uitgezette oven blijven staan tot het moment was gekomen het abrikozenschuim op te eten.

Klopt wel de zure room met vanillesuiker mooi op en geef er een royale schep bij een stuk van de abrikozenschuim.

Door de ouderen werd er vaak een glaasje abrikozenlikeur bij gedronken.

In plaats van pitten mee te koken werd er soms een paar druppels amandelessence bijgevoegd voor de schuim in de oven ging.
Ook werden er soms op het laatste een paar scheppen uitgelekte boerenmeisjes door de schuim gemengd. Recept boerenjongens en meisjes: https://www.nederlands-dis.nl/dranken/boerenjongens/
& https://www.nederlands-dis.nl/dranken/boerenmeisjes/